پيامبر اسلام ( ص ) در اين باره مي فرمايد :
‹‹ يَا مَعَاشِــرَ قُـرّاءِ الْـقُرآنِ اتَّـقُـوا اللهَ عَـزَّ وَجَـلَّ فِيمَا حَمَّـلَكُم مِنْ كِتَابِهِ فَاِنّي مَسْـؤولٌ وَ اِنَّـكُم مَسْـؤُولُونَ ، اِنّي مَسْـؤُولٌ عَنْ تَـبْـلِيغِ الرِّسَالَةِ وَ اَمّا اَنْـتُم فََـتَسْاَلوُنَ عَمّا حَمَلتُم مِنْ كِتابِ اللهِ وَ سُنَّتي ›› .
اي گروه قاريان قرآن . از خدا درباره ي آنچه كه از كتابش به شما سپرده ، پروا كنيد كه من مسؤولم و شما نيز مسؤوليد ، من از رساندن پيام رسالت سؤال مي شوم و شما از قرآن و حديثي كه فرا گرفته ايد .
الكافي : ج2 / ص 606 / ح 9
و در حديثي ديگر مي فرمايد :
‹‹ عُـرِضَت عَلَيَّ الذُّنوُبُ فَــلَم اَرفيها شَـيْـئاً اَعْـظَمَ مِنْ حامِـلِ الْـقُـرآنِ وَ تَارِكِــهِ ›› .
گناهان بر من عرضه شد پس در ميان آنها گناهي بزرگ تر از گناه كسي كه حامل قرآن است ولي به آن عمل نمي كند نديدم .
منصف ابن ابي شيبه : ج 7 / ص 163 / ح 4
امام علي ( ع ) نيز به حاملان كتاب خدا چنين توصيه مي فرمايد :
‹‹ يَا حَـمَلَةَ الْـقُـرآنِ اعمَلوُا بِهِ فَـاِنَّ الْـعَالِمَ مَنْ عَمِلَ بِمَا عَـلِـمَ ، وَ وافَقَ عَمَلُهُ عَلِمَهُ وَسَيكونُ اَقوامٌ يَـحمِلونَ الْـعِلمَ لا يُجَاوِزُ تَـراقِـيَهُم . يُـخَالِفُ سَـريـرَتُهُم عَلانيتَـهُم ، وَ يُـخَالِفُ عَـمَلُهُم عِلـمَهُم ، يَـجلِسُونَ حَـلَـقاً فَـيُـبَاهي بَعْـضُهُم بَعْضاً حَتَّي اِنَّ اَحَدَهُمْ لَيَـغضِبُ عَلَي جَليسِـهِ حينَ يَجْـلِسُ اِلي غَيـرِهِ وَ يَدَعَهُ ، اُولئِكَ لا تَـصْـعَدُ اَعـمالُهُمْ فِي مَجَالِسِـهِم تِـلْكَ اِلَي اللهِ ›› .
حاملان قرآن به دانش خود عمل كنيد كه دانا كسي است كه به آنچه دانست عمل كرد و عملش با علمش موافق است ، بزودي اقوامي بيايند كه دانش را بر دوش كشند ولي از استخوانهاي ترقوه شان فراتر نرود ( و در دلشان جاي نگيرد ) . عملشان با علمشان مخالف باشد و باطن آنها با ظاهرشان يكي نباشد . دور هم نشينند و بر همديگر فخر فروشند . تا آنجا كه شخص بر همنشين خود خشم گيرد كه چرا با ديگري مي نشيند و او را وا ميگذارد . اعمال اين جماعت در اين گونه مجلسها به سوي خدا بالا نخواهد رفت .
كنز العمال : ج 10 / ص 272 / ح 29419
امام علي ( ع ) در اين سخن افزون بر اين كه حاملان قرآن را به عمل توصيه فرموده به دو نكته ي مهم نيز اشاره كرده است :
نكته ي اوّل: اين كه علم حقيقي به قرآن از عمل به آن جدا نيست وحافظ بدون عمل ، به حقيقت قرآن دست نخواهد يافت .
و نكته ي دوّم: پيش بيني آينده ي گروهي از حاملان قرآن است كه با حفظ و حمل كتاب خدا در اُمّت اسلامي شهرت و اعتبار كسب مي كنند امّا به دليل آن كه اهل عمل به قرآن نيستند نزد خُداوند متعال آبرو و اعتباري ندارند .
پيامبر اسلام ( ص ) براي آن كه حافظ قرآن با خطر بي اعتباري نزد فرو فرستنده ي اين كتاب آسماني روبرو نشود به او توصيه مي كند كه خود را براي خدا ، به قرآن بيارايد نه براي مردم و خطاب به او مي فرمايد :
‹‹ يَا حـَامِلَ الْـقُـرآنِ تَـزَيـَّنَ بِـهِ لِلّهِ . يُـزَيـِّنكَ اللهُ بِـهِ وَ لا تَـزَيـَّنَ بِهِ لِلنّاسِ فَـيُشينَكَ اللهُ بِهِ ›› .
اي حافظ قرآن ، خود را براي خدا به قرآن بياراي تا خداوند تو را به آن بيارايد و خود را براي مردم به آن آراسته مكن كه خداوند با آن تو را زشت مي كند .
الكافي : ج2 / ص 604 / ح 5
خود را براي خدا به قرآن آراستن چيزي جُـز عمل كردن به آن و پياده كردن رهنمودهاي آن در زندگي فردي و اجتماعي نيست كه در اين صورت خداوند متعال ظاهر و باطن حافظ را بدان مي آرايد . در مقابل خود را براي مردم به قرآن آراستن هر چند موجب آبرو و اعتبار موقت او مي گردد . اما چهره ي باطني حافظ را زشت و عزت و اعتبار جاويد را از وي سلب مي كند .
پایان قسمت دوم