تفسیر موضوعی قرآن کریم
برگرفته شده از کتاب پیام قرآن نوشته آیت الله العظمی مکارم شیرازی
آيا سليمان بتخانه ساخت؟!
سليمان در قرآن مجيد به عنوان يك پيامبر بزرگ و يك زمامدار مقتدر كه حكومت بى سابقه و بى لاحقه اى داشته معرفى شده است و در سوره هاى مختلف از جمله سوره بقره، سوره نساء، سوره انبياء، سوره نمل، سوره سبا و سوره ص از او به نيكى و عظمت ياد شده مثلاً در سوره ص آيه 30 مى خوانيم: «وَوَهَبْنَا لِدَاوُودَ سُلَيْمَانَ نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ»: «ما سليمان را به داوود بخشيديم، چه بنده خوبى! زيرا او بسيار توبه كننده بود» و به ياد او بود.
قرآن در تاريخچه نسبتاً مشروحى كه از اين پيامبر بزرگ در سوره هاى بالا آورده، نه تنها هرگز نسبت بت پرستى و بت سازى به او نمى دهد، بلكه سراسر زندگى او را از هر گونه آلودگى به شرك و گناه مبرّا مى كند.
كافى است در اين باره به سوره انبياء آيات 78 تا 82 و سوره نمل آيه 15 تا 44 و سوره ص آيه 30 تا 40 مخصوصاً داستان هدايت كردن ملكه سبا و نجات او از چنگال شرك و دعوت او به سوى توحيد خالص مراجعه فرماييد.
به خصوص آنجا كه مى فرمايد:« وَصَدَّهَا مَا كَانَتْ تَعْبُدُ مِنْ دُونِ اللهِ إِنَّهَا كَانَتْ مِنْ قَوْمٍ كَافِرِينَ»: «سليمان ملكه سبا را از آنچه غير از خدا مى پرستند بازداشت چرا كه آن زن از قوم مشركى بود».
اصولاً از آيات همين سوره استفاده مى شود كه هدف اصلى سليمان در ماجراى ملكه سبا مبارزه با شرك و بت پرستى و نجات سرزمين او از چنگال اين انحراف بود.
به تورات منحرف كنونى بر مى گرديم تا ببينيم درباره سليمان چه مى گويد و از اين پيامبر چه چهره بدى به تصوير مى كشد، چهره مردى فوق العاده هوس باز كه به خاطر هوس هاى خود تا سرحد شرك و بت پرستى حتى ساختن بت خانه پيش رفت.
در كتاب اول ملوك و پادشاهان چنين آمده است:
و سليمان ملك سواى دختر فرعون زنان بيگانه بسيارى را از موآبيان و عمونيان و ادوميان و صيدونيان و حثيان دوست مى داشت. از امتهائى كه خداوند بنى اسرائيل را فرموده بود كه شما به ايشان در نيائيد (و ازدواج نكنيد) و ايشان به شما در نيايند كه ايمان قلب شمارا به خدايان خودشان مايل خواهند گردانيد و سليمان از راه محبت به ايشان درنيايند كه ايمان قلب شما را به خدايان خودشان مايل خواهند گردانيد و سليمان از راه محبت به ايشان ملصق شد.
و او را هفتصد زن بانويه (عقدى) و سيصد متعه (موقت) بود و ايشان قلبش را برگردانيدند! و واقع شد وقت پيرى سليمان كه زنهايش قلبش را به سمت خدايان غريب بر گردانيدند، و قلبش مثل قلب پدرش داود با خدايش كامل نبود! و سليمان در عقب «عشتروت» خداى صيدونيان و ««ملكوم» مكروه عمونيان (يعنى بت عمونيان) رفت و سليمان در نظر خداوند بدى كرد و مثل پدرش داود راه خداوند را تماماً نرفت!
آن گاه سليمان مقام بلندى را به كوهى كه روبروى اورشليم است به خصوص كموش مكروه موابيان (بت طايفه موابيان) و به خصوص مولك مكروه پسران عمون (بت آنها) بنا كرد. پس خداوند به سليمان غضبناك شد به سبب اين كه قلبش از خداوند خداى اسرائيل كه وى را دو مرتبه مرئى شد بر گرديد... و خداوند به سليمان گفت چونكه اين عمل از تو صادر شد و عهد مرا و فرائضى كه به تو امر فرموده، نگاه نداشتى البته مملكت تو را از دست خواهم گرفت و به بنده ات خواهم داد.
نهايت به ايام تو اين را نخواهم كرد به سبب پدرت داود و از دست پسرت آن را خواهم گرفت... نهايت تمامى مملكت را از دست او (سليمان) نخواهم گرفت بلكه به پاس خاطر بنده من داود كه برگزيدم به جهت اين كه اوامر و فرائض مرا نگاهداشته بود! او را در تمامى روزهاى عمرش سلطان خواهم نمود...»(1)
از مجموع داستان دروغين تورات چنين بر مى آيد:
1. سليمان علاقه زيادى به زنان طوايف بت پرست داشت و بر خلاف دستور خدا عده زيادى از آنان را گرفت و كم كم به مذهب آنها تمايل پيدا كرد، البتّه سليمان شخصِ زن نديده اى هم نبود چون 700 زن عقدى و 300 زن متعه داشت! با اين حال علاقه شديد او به زنها او را از راه خدا بيرون برد!
2. سليمان صريحاً دستور ساختن بتخانه داد وروى كوهى كه در برابر اورشليم، آن مركز مقدس اسرائيل قرار داشت، بتكده اى براى بت كموش، بت معروف طايفه موابيان و بت مولك، بت مخصوص طايفه بنى عمون بنا كرد و به بت عشتروت بت صيدونيان نيز علاقه خاصى پيدا نمود، و همه اينها زمان پيرى واقع شد!
3.خداوند به خاطر اين انحراف و گناه بزرگ، مجازاتى براى او قائل شد و آن مجازات اين بود كه كشور او را از دستش بگيرد، ولى نه از دست خودش بلكه از دست فرزندش رحبعام! و به او مهلت خواهد داد هر چه مى خواهد سلطنت كند، اين هم به خاطر بنده خاص خدا داوود (پدر سليمان) بود، همان بنده خاص خدا كه طبق صريح تورات مرتكب قتل نفس و زناى محصنه و تصاحب زن افسر رشيد و خدمتگزار خود گرديده بود!
آيا اين تهمت هاى ناروا را كسى مى تواند به ساحت مقدس مردى مانند سليمان نسبت دهد؟!
اگر ما سليمان را همانطور كه قرآن مى گويد پيامبر بدانيم كه وضع روشن است، و اگر هم او را در رديف پادشاهان بنى اسرائيل بدانيم، باز چنين نسبت هايى ممكن نيست درباره او صادق باشد.
چه اينكه اگر او را پيامبر ندانيم مسلماً تالى تلو پيامبر بوده، زيرا دو كتاب از كتب عهد قديم ـ يكى به نام مواعظ سليمان يا «حكمت هاى سليمان» و ديگرى به نام «سرود سليمان» از گفته هاى اين مرد بزرگ الهى باقى مانده است.
به علاوه در فصل سوم از كتاب اول تاريخ ملوك تورات، جمله هاى 5 تا آخر، صريحاً آمده است كه: «خداوند در خواب شبانه بر سليمان تجلى كرد و به او خطاب نمود، آنچه مى خواهى از من طلب كن» سليمان چون جوان بود و كم تجربه، از خداوند طلب حكمت نمود، خداوند دعاى او را مستجاب كرد و به او حكمت و فهم داد و گفت: «حكمت و فهمى به تو دادم كه نه پيش از تو و نه بعد از تو به كسى نداده ام».
كسى كه در جوانى چنين علم و حكمت بى نظيرى خداوند به او عنايت مى كند به هيچ عقل سليمى خطور نمى كند كه در پيرى و پختگى آن هم به خاطر زنانش، دست به ساختن بتخانه بزند؟!
مسلماً اين افسانه هاى دروغين مصنوع مغزهاى ناتوانى بوده است، و متأسفانه افراد نادان آنها را بعداً در رديف كتب آسمانى قرار داده اند، و اين سخنان بى محتوا به عنوان كتاب مقدس جعل شده است.
ولى آيا در تواريخ قرآن هيچ يك از اين نسبت هاى ناروا ديده مى شود؟
دقت و بررسى مى گويد: نه.
پی نوشت:
1. كتاب اول ملوك و پادشاهان، فصل يازدهم، جمله هاى 1 تا 34.
|