خلاصه ي قصه ي حضرت ايّوب ( عليه السلام ) :
از جمله پيامبراني كه به صبر و شكيبائي و شكر گزاري معروف گرديده ، حضرت ايوب ( عليه السلام ) است . خداوند به ايوب ، مال و فرزندان زيادي عنايت فرموده بود و او نيز با سلامتي كامل در كنار فرزندان برومندش روزگار خوشي را طي مي كرد و شكر گزار خداوند بود .
از جمله نعمتهائي كه خداوند به او عطا فرموده بود عبارت بود از : زمين هاي حاصل خيز و تعداد زيادي شتر ، گاو ، اسب ، گوسفند و الاغ .
از آنجا كه بندگان خداوند هميشه و در همه حال شكرگزار او هستند و براي اتمام حجت بر ساير مردم ( كه نمونه و الگوئي از پيامبران در صبر و پايداري داشته باشند ) ، خداوند نعمتهاي فراواني را كه به ايوب داده بود يكي پس از ديگري از وي گرفت . به طوري كه زمين هاي كشاورزي خشك شد و دام ها تلف شدند و فرزندانش نيز از دنيا رفتند و حتي خود آن حضرت نيز بيمار شد .
در همه ي اين سال هاي سخت ، حضرت ايوب شكر خداي رحمان را بجاي آورد و ذره اي ناسپاسي از او مشاهده نگرديد .
اما پس از بيماري ، ايوب از خداوند متعال تقاضاي شفا و عافيت كرد كه خداي مهربان فرشته اي را نزد او فرستاد و به او دستور داد كه پاي خود را به زمين بزند . با انجام اين دستور چشمه ي آبي ظاهر شد و ايوب از آب چشمه نوشيد و خود را در آن شستشو داد و زخمها و بيماري هايش برطرف گرديد .
پس از شفاي پيامبر خدا و قبولي او در اين آزمون الهي ، نعمتهائي كه از دست داده بود (حتي بيشتر از گذشته) به او برگشت و شيطان كه آرزوي شكست ايوب در اين امتحان خداوندي را داشت ، خود شكست سنگيني را متحمل گرديد .